Moderna teorija drame

S ovitka:

Ovaj zbornik treba da prikaže nove pristupe drami koji su nastali i razvili se u našem vremenu. Dva su osnovna podsticaja koje kritičko mišljenje o drami danas ima. Prvi je u nizu novih kritičkih metoda istraživanja književnosti koje nalazimo u savremenoj kritici i koji su morali biti primenjeni i na dramu. Drugi je neslučeno cvetanje drame u razdoblju koje možemo nazvati razdobljem od Ibzena do Beketa. U tom razdoblju koegzistiraju klasična realistička drama i čitav niz nerealističkih dramskih postupaka među kojima se izdvajaju Pirandelovo “pozorište u pozorištu”, Brehtov, “epski teatar” i “pozorište apsurda” Beketa i Joneska. Tako je pitanje koje se današnjem kritičkom istraživanju drame postavlja, dvostruko: kako na novi način čitati dramu? i: kako čitati novu dramu?

Moderna teorija drame pokazuje nam nekolike odgovore i na jedno, i na drugo pitanje. U njenom prvom delu nalaze se tekstovi koji istražuju specifičnosti dramskog teksta kao dramskog teksta i pokušavaju da otkriju osnovne “dubinske” strukture drame kao književnog roda. Tu će čitalac naći tekstove kao što su “Šta je dramska situacja?” Stena Jansena “Dramaturške funkcije” Etjena Surioa “Aktancijalni model u pozorištu” An Ibersfeld, kao i niz drugih koji, služeći se metodima što ih moderna kritika stavlja na raspolaganje istraživaču, pokušavaju da stvore jedan novi, dinamički model analize drame.

U drugom delu knjige nalaze se tekstovi koji govore o klasičnim i modernim dramskim vrstama. Tu je ,,Excursus o ritualnim. oblicima sačuvanim u grčkoj drami” Džilberta Marija, zatim studije o komediji i melodrami Suzane Langer, Ludviga Jekelsa, Sarla Morona i Sergeja Baluhatog i, najzad, studija o Brehtovoj “dramaturgiji otuđenja” Hansa Egona Holthauzena i studija o dramaturgiji koju (u nedostatku boljeg imena) još uvek zovemo “avangardnom”, odnosno “pozorištem apsurda” ili “pozorištem poruge”, Emanuela Žakara.